شهید علی غفوری
درس زندگی
شهید علی غفوری
درسال 1359 وقتی که از دیدگاه به طرف مرکز شهر سنندج به حرکت در آمدیم،تا رسیدن به خیابان ادب در چند نقطه با دشمن درگیر شدیم. با زحمات فراوان به سه راه ادب رسیدیم.محوطه های فعلی دانشگاه آزاد اسلامی و استادیوم احمد پناه زمین بایر بود.دشمن در جوانب مختلف آن اقدام به ایچاد سنگر های مجکمی کرده بودند که از طریق کانال به هم ارتباط داشتند.
درگیری بسیار شدیدی بود. تعداد نیرو های ما خیلی کم بود،اما عده ی دشمن بسیار زیاد.درخیابان ادب متوجه شدیم که یک خانم حدودا 60 ساله مجروح شده و به شدت نیازمند کمک است.در وضعیت نابه سامانی گیر کرده بودیم.دشمن حجم سنگینی از آتش را متوجه نیرو های ما کرده بود و حرکت ما هم بسیار کند بود.
علی وقتی متوجه شد که خانم مجروح،طلب کمک می کند،گفت من برای کمک به ایشان می روم.گفتم:مگر وضعیت را نمی بینی؟اگر از این جا تکان بخوری کشته می شوی
گفت:مگر ما برای نجات مرد نیامده ایم؟
مگر این خانم مجروح جز این مردم نیست؟من باید ایشان را نجات دهم
علی در زیر آتش سنگین دشمن،خودش را به مجروح رساند وقصد داشت ایشان رابه نقطه ی امنی انتقال دهد که توسط دشمن محاصره شد و به اسارت آنان در آمد.علی غفوری دانشجو بود و اطلاعات بسار خوبی در مسائل دینی داشت. در همان لحظه ی اول اسارت شروع به نصیحت گروهک ها کرد و باصدایی رسا آیات قرآن را می خواند، آن ها به جای بحث منطقی با علی او را زیر ضربات سنگین قنداق اسلحه های خود قرار دادند.
هنوز هم فریاد های الله اکبر علی در گوشم طنین انداز است.سنگر گروهک ها با سنگر ما فاصله ای بیش از چند متر نداشت.آن ها در سه را ه ادب علی را به تیر برق بستند،بر روی او آتش ریختند و او را زنده زنده آتش زدند.او در میان شعله های آتش فریاد الله اکبر ولا اله الا الله سر می داد و تا لحظه ای که جان به جان آفرین تسلیم کرد،لبانش از ذکر و تهلیل باز نایستادند.
خانمی هم که علی برای نجات او این خطر را پذیرفته بود،پس از دیدن صحنه ی دلخراش شهادت علی،خود کشی کرده بود.
آری ،شهیدان ما این گونه مردند تا درس زندگی را به همه بیاموزند
