شوق عجیب
شوق عجیب
شهید مرتضی نور صالحی
ازباربری فارس می آمدیم.قدری لوازم برای جبهه تهیه کرده بودیم که باید می فرستادیم.موقع برگشتن مرتضی گفت:بیا بنشینیم لب جوی.
نشستیم مرتضی یک دفعه گفت:می خواهم خواهشی بکنم.من می دانم این دفعه که بروم،دیگر برنمی گردم.
گفتم حرفت را بزن.
گفت:نمی خواهم این کار را بگذارم مثل یک وصییت،بعد شهادت.دلم می خواهد الان من و شما کاری انجام دهیم
پرسیدم چه کاری؟
گفت:بیا من و شما هفته ای 5 تومان از پولمان راکنار بگذاریم و برای بچه های یتیم چیزی بخریم.
گفتم:با5 تومان چه چیزی می توانیم بخریم؟
گفت:هفته ای 5 تومان می شود ماهی 40 تومان.می دانی با 40 تومان می توان چه مقدار برای بچه های یتیم خرید کنیم؟
بعد نگاهی به چشم هایم کرد و بانگاهی عجیب گفت:چه مزه ای دارد برای بچه های یتیم کاری بکنیم.
ما همین کار را کردیم.کار از همین 5 تومان شروع شد وبااضافه شدن بقیه بچه ها از40 تومان به سه هزار تومان رسید.بچه های زیادی که حالا خیلی شان شهید شدند،پول هایشان را آوردند و در این کار سهیم شدند.از سه هزار تومان سرمایه به ده بیست هزار و بعد هم چهل پنج هزار وبعد هم بیشتر.
چندروزی بود که برای مرخصی به تهران آمده بودیم.یک روز مرتضی گفت:حاجی،مقداری برنج و لوازم باید جمع آوری کنیم.
پرسیدم :برای چه؟
گفت:برای یک کاری.
دیگر از مرتضی نمی پرسیدم.می دانستم حتما قصدی دارد که می خواهد بین خودش و خدایش بماند.ماحدود پنجاه بسته ی بزرگ و کوچک جمع کردیم وگذاشتیم گوشه ای از اتاق.شب بیرون رفتیم و دیگر مرتضی راندیدیم.صبح که برگشتیم از بسته ها خبری نبودواین مسئله دو سه روزی تکرار شد.یک شب وقتی بسته ها راجمع کردیم،موتور یکی از دوستان را قرض کردم وافتادم دنبال مرتضی،ببینیم این بسته ها را کجا می برد.
آخر های شب بود که دیدم مرتضی به اتفاق یکی از دوستان قدیمی آمدند وکیسه ها را روی موتور آن دوست ما گذاشتند و رفتند.دنبالشان رفتیم.رفتند به محله های قدیمی،خانه های خراب،آدم های محتاج،کیسه ها را تحویل دادند و می آمدند.
