تلویزیونمان را دادیم به آن ها
شهید حاج محمد جعفر نصر اصفهانی
تازه زندگی مان را شروع کرده بودیم وزندگی ساده و دانشجویی داشتیم.در همین حال هم از کمک به دیگران کوتاهی نمی کرد.
روزی به من گفت:دوستی دارم که مستاجراست و تلویزیون ندارد.فرزند اش 7 و8 ساله است و بهانه ی تلویزیون می گیردو برای دیدن برنامه ها،مزاحم صاحب خانه و همسایه ها می شود.ما که تلویزیون سیاه و سفید 14 اینچ داریم وچون در خانه برادرت زندگی می کنیم وآن ها هم تلویزیون دارند، به آن احتیاج نداریم.خوب است که تلویزیون را به آن ها بدهیم.من هم موافقت کردم و خودمان تا مدت ها تلویزیون نداشتیم.همیشه از این گونه کار ها لذت می بردو اگر من مخالفتی می کردم با منطق خویش راضی ام می کرد.میزان خلوص او را فقط خدا می داند.کسی را که دوست خود می انگاشت،دیگر با او بی تعارف بود وخیلی راحت و ساده مسائل شرعی ،اخلاقی ودینی راکه باید رعایت می کرد،به او میگفت.
نذرهایش همه به نفع مستمندان بودوبرای عروسی یتیمان و بی بضاعت ها از جان ودل مایه می گذاشت.گاهی خود نیز موقعیت مالی خوبی نداشت،اما تاحد ممکن کمک می کرد،هرچند ناچیز.
