دسته گل های عیادت
شهید محمد جعفر نصر اصفهانی
مهر ماه سال1357 بود. باتنی ضعیف ولاغر، که ناشی از شدت بیماری او بود،برروی یکی از تخت های بیمارستان502 بستری بود.چشم هایش نظاره گر او بود،ولی در دلم غمی به عظمت کوه سنگینی می کرد.آخر چه طور می توانستم کسی را که همانندپاره ای از قلبم بود،به آن حالت ببینم؟کار های خیر و پسندیده ی او در حق دیگران،باعث شد که در هنگام اقامت در بیمارستان، ملاقات کننده ی زیادی داشته باشد. او واقعا آیینه ی تمام نمای یک انسان واقعی بود.در بیمارستان ،بیمارانی شهرستانی بودند که معمولا ملاقات کننده ای نداشتند ویاکم داشتند،جعفر آقا با همان حال وخیم خود به فکر آن ها بود و می گفت: دسته های گل را برای کسانی ببرید که کسانی را ندارند که ازآن ها عیادت کنند.
